درباره من
اهل مشورت هستم و سعی میکنم مشورت دهم و در عرصه های مختلف دوستانم را فراموش نمیکنم سعی میکنم که حقوق اجتماعی به عنوان یک اصل انسانی و اسلامی نهادینه شود و در این راه تلاشهائی را داشته ام. درس میخوانم و اهل تحقیق و مطالعه هستم چون اعتقاد دارم معضلات جوامع مختلف را میتوان با دانش مبتنی بر اعتقاد دینی حل کرد . به همه ی انسانها عشق میورزم چون انسانها با عشق زنده اند . اهل تفریح و سیاحت هم هستم چون در نقاط مختلف میتوان نکات خوب را دید . به مجالس علمی و محاورات اجتماعی و فرهنگی و هنری انس دارم . اهل شعر و خوشنویسی هستم خطم در حد ممتاز است و خط نستعلیق را تدریس میکنم . از طریق خوشنویسی توانسته ام پیشرفتهای چشمگیری داشته باشم و معمولا کارهایم تحت تاثیر هنر است . گاهی شعر هم میگویم . آرزویم کمک به همنوعانم میباشد و در این راه عزمی جدی دارم و از هیچ کوششی دریغ نخواهم ورزید
ادامه...
شیر باید بود
من تعجب می کنم ....
از همین انسان که دارد نقش بازی می کند........
از شکافی سخت مابین بشر...
از همین تنهایی مردانِ مرد..
می شوم گاهی چو موج ....
پر تلاطم..
تا که شاید شوقِ دیگر آورم..
با دلیلِ آفتاب...
هیچکس خاموش نیست...
هیچکس در فکر نیست...
شب سیاه...
روز هم پیدا نمی گردد نگاه .......
خسته ام.......
رنجیده ام ......
از دست این مردم نماهایِ عجیب ...
شیر باید بود ...
تا در عرصه ی جنگی دگر...
شعله را خاموش کرد.........
شعله ی جنگی دگر....
شعله ی سوزان که می افتد به جانِ کلبه ها...
کلبه می سوزد ....
کلبه ویران می شود...
کلبه ها با مردمی بدبخت ..
اما...
کاخ ها محکم تر از روز نخست....
نقش هاشان بهترین ها می شود ........
چون نمی فهمند راز کلبه را !!!!!!!!!
آری.............
..........................................
محمدرضا جعفری ---شهریور 1390
............................................
می سپارم دل خود را به تو ای مرغ قشنگ
من سراسیمه به دنبال توام......
تو عزیزی.....
تو برای دل بشکسته ی من.....
قایقی آرامی !!!
تو همان عشق منی....
تو همان نور قشنگی هستی....
که به دنبال تو هستم شب و روز !!
می سپارم دل خود را به تو ای مرغ قشنگ....
تا که پرواز کنی....
تا که درعرصه ی خوبان جهان تک باشی .....
آری.......
تک باشی .....
و سپس اوج بگیری .......
تو دراین گنبد زیبا و قشنگ...........
کاروانی گم شده
باز می آید صدا....
باز در قعر زمین .....
می رسد فریادها....
باز غوغا می کند اندیشه ها !!!!
در مسیر دزدها...
کاروانی گم شده ....
کاروانی سربلند....
کاروانی با سپاه.........
آری......
من دیده ام ....
جاده های سرفراز ....
بر بلندای نگاه ........
خوب معنا کرده اند.....
می شود همچون دلیلی آشکار....
تا ثریا می دمد در سازِ ما....
لحظه های سخت ما......
در میان این همه مشتاقِ او...
می نویسد چشم زیبای تو را....
با همان یک قطره اشک !!!!!
با همان تدبیرها........
با همان آوازها....
با همان حالِ خراب
آری ..................
نقاش می داند......چه باید کشید...........
محمدرضا جعفری—بهار 93
تندر خشمم....
بال هایم تیر خورد !!!!
خون چکید از بال هایم بر زمین.....
تندر خشمم....
بی محابا می پرم...
صلح را.......می دانم..
اما........
جنگ را با دشمن ایران...
با دشمن این خاک.......
با دشمن این مردمِ خوب و عزیز بهتر از جانم....
می پسندم....
آری......
می پسندم جنگ را....
من عقابم....
من نگهبانم.....
خوب می دانم چه باید کرد....
با هر دشمن غدار.........
آری........................خوب می دانم....
محمدرضا جعفری....مرداد94
من از آبادی مردان و شیرانم
پرستوهای شهر ما چه زیبایند....
چه آزادند.........
و زیر سقف یک خانه چه آرامند....
دلیران زود می فهمند.....
که پای یک پلنگی در میان کار می باشد !!!
من از آن روزهای خسته ی شهرم.....
من از آبادی مردان و شیرانم...
مرا در جنگ باید دید.....
شغالان با نگاه من.....
همه در اضطراب و سخت بی خوابند !!!
من از مردان این شهرم.......
و دشمن از تفنگم سخت ترسیده !!!!
ولی آماده باید شد.........
نباید زود باور کرد........
اگرچه دشمن از احوال ما آگاه گردیده !!!!
ولی ما تندر میدان ایرانیم !!!!
نمی آید صدای دشمن از این کوه .......
مرا این بزم آغاز است.........
و در این آسمان چون شعله ای سرخم....
و بیدارم.........
که اینجا سخت می باشد......
نجات شیری از دست ستمکاری !!!
مرا باید بخوانی...
تا بگویم قصه ی مرغان عاشق را....
و من در انتظارم...........
آری.....
انتظاری سخت.......
محمدرضا جعفری ........مرداد 94
صدای باکری پیچیده در تاریخ
تقدیم به شهید مهدی باکری
.............................................................................
صدای باکری آمد !!! !!!
نمی دانم کجا دارد تلاوت می کند قرآن.............
صدای باکری پیچیده در تاریخ............
صدای باکری در قرن ها زیباست...........
صدای باکری رمزی است طولانی...............
صدای پای مظلومی.............
برایم قصه می گوید............
صدایی همچو آهی از دل داغی است..............
آری...............
و ما از این صدای دلنواز او............
یاد می گیریم..............
طریق زیستن در راه خالق را..............
به یاد او............آری.........
محمدرضا جعفری........تیر 94
مرگ آغاز بهارِ دگری است
مرگ زیباست !!!!!
مرگ آغازِ خوشی های تمام بشر است........
مرگ دارد به همه می خندد !!!!
مرگِ ما انسان ها ، شیرین است....
اما .....می بینم....
که پسِ هجرت یک انسانی......
دیده ها گریان است ......
به سر و سینه ی خود می کوبند....
روز و شب می نالند ........
وه چه این صحنه ی بد ، تکراری است !!!
خشمِ خویشان ز همه بیشتر است.....
می کنند بی تابی ، همه از این فرصت........
فرصتی خوب و بزرگ.........
گو که آنها خودشان ، مستدامند در این منزلگه !!!
مرگ ، حقی است بزرگ...
مرگ یک روزنه ی زیبایی است.....
مرگ یک فرصت تاریخی بی چون و چراست ...
مرگ دروازه ی خوشبختیِ ما انسان هاست.....
مرگ آغاز بهارِ دگری است............
مرگ پایان ستمکاری هاست............
مرگ جشنی است بزرگ................
آری.........
پلِ بینِ بدی و خوبی ها ست......
مرگِ هر کس قطعی است........
مرگ حقی است که آدم ز خدا خواسته است !!!!!!
مرگ ، یک مژده ی زیبای خداست......
که تو را می خواند .......
دگر آنجا تو فقط بنده ی او می باشی....
به تماشای خداوند بزرگ ، می نشینی دائم........
تو در آنجا زیبا ، همچو گل خندانی.....
سبب خنده ی تو ، آزادی است !!!
و رهایی شدن از این زندان....
آرزوها همه در خدمت توست....
مشعلی زیباتر........
بهتر از این خورشید ،..........
از برای تو فروزان گشته است .......
مرگ هم نعمتی از نعمت هاست.........
مرگ حقِ همه است....
خواه ناخواه ، همه باید بچشند ،...
طعم این شیرینی......
آری.............
باز باید برویم مهمانی.....
و در آنجا خوش و خرم باشیم.....
و از این دام بلا ، به رهایی برسیم....
جام هایی ز شراب ، مستمان خواهد کرد....
با شرابی زیبا ، کاخ ها می سازیم........
دور هم جمع شویم .........
خاطراتی گوییم ، با همین شعله ی عشق.....
و بگوییم که گل های سپید ، همگی بیدارند...
و از این روز و شب سختی ها ، خنده ها سر بدهیم......
و تناول بکنیم ، از همه نعمت ها.........
و همه خوش باشیم.....
خوش و خرم به صفایی دیگر......
و از این هم بهتر....
محمدرضا جعفری ....تیر 94
مادر....
مادرم..................
حس عجیبی دارم !!!!!!
سختی و رنج تو را...
چون قانون....
میدانم !!!!!!!!!
مهر زیبای تو را....
لطف بسیار تو را.....
درس زیبای تو را......
همه را میدانم !!!!
هجرتت غم بار است.......
دوری از تو بخدا سخت شده.....
همه روز....
کار من گریه شده ...........
خاطراتت شده بغضی دائم .......
در گلویم !!!!!
دست هایت آرام...
و دل انگیز ترین بوی تو را......
من دیدم !!!!
به صفایت مادر ..........
چهره ات زیبا بود.....
باز هم میگویم...
تودل انگیزترین مادر دنیا بودی
من هنوز......
منتظر مهر توأم ......
مادر....
وای..................مادرم...............
محمدرضا جعفری---بهار 94
هر که پرواز کند او مرد است
شغل من پرواز است
آسمانی هستم
با زمین هیچ ندارم کاری
همنشین با نفسِ گرم و لطیف ابرم
در جوار خورشید
یا کنار ماه در یک شب زیبای بهار
قصه ای شیرین را
مینوازم با تار
دیدنِ روی ستاره آسان
گفتگو با باران
و نگه کردنِ انسان به زمین
چه صفائی دارد ! چه صفائی یاران !
زندگی روی زمین یعنی چه ؟
این همه ناله و بدبختی و ویرانی چیست؟
همه از این خاک است
غیر از این چیزی نیست
من که پرواز برایم شرط است
میروم تاکه بگویم درد است
و چنین می گویم
هر که پرواز کند او مرد است
محمدرضا جعفری
پای صدها مدعی را آه من زنجیر کرد
خندۀ شیرین تو خوابِ مرا تعبیر کرد
عاقبت بردرد بی درمان من تاثیر کرد
روزهای سبز من رنگین نخواهد شد ولی
پای صدها مدعی را آه من زنجیر کرد
پنجه را در دامن باد سحر افکنده ام
لاجرم طرح مرا آن بی وفا تفسیر کرد
باد سردی می وزد بر شاخه های زرد من
بی خبر این حاصل اندیشه را تکفیر کرد
جلوه ای ازچشم تو همچون خزان شاعر است
من نمیدانم چرا پند مرا تقدیر کرد !
پای لرزان عرصۀ مردانگی را سوخته
دلنوازان را چگونه با خزان تسخیر کرد؟
جلوۀ وحدت نصیب جعفری هرگز نشد
بی جهت چون بر سرِ آن وعده اش تاخیر کرد
محمدرضا جعفری –عید قربان 1393
زندگی چیزی بجز معنای چشمان تو نیست
در میان جمع ِ خوبان تکیه گاهی دیده ام
رازِ پیروزیِ خود را در نگاهی دیده ام
زندگی چیزی بجز معنای چشمان تو نیست
خوب را جای بدی ، من اشتباهی دیده ام
عشقِ ما را یک قدم دانسته ای اما به جهل
شعله را در زیورِ خالِ سیاهی دیده ام
صورتی خوابم ربوده با دلیل آفتاب
این دل سرگشته را هردم به راهی دیده ام
دوست دارم وقت یاری با نوای سوز تو
خاطراتم محو گردد چون که ماهی دیده ام
جعفری ، دوری ز لب ها میکند غوغا بپا
تلخی این روزگاران را به آهی دیده ام
غفلت از گل های زیبا آرزوی خارهاست
عشقبازی را ببین با غنچه بلبل می کند
شادباش و بگذر از این روزگار بی وفا
همچو کاری را که با ما عطر سنبل می کند
در مسیر صاحب این خانه باید عشق کرد
عاقبت با شیوه های ما تعامل می کند
عقل را نسیان کند همراهی و در دام اوست
آنکه دانا شد بدین فرصت تعقل می کند
غفلت از گل های زیبا آرزوی خارهاست
باغبان را نیست طاقت ، پس تحمل می کند
هرکسی از درد خود دارد سخن های رسا
عاشق نامی به آن صابر توکل می کند
شیر میدان باش در این وادی تردیدها
قاضی ما را ببین از خود تناول می کند
جعفری آهسته باید گفت از گل های شاد
گر بفهمد باغبان ، بی شک تقابل می کند
محمدرضا جعفری –اردی بهشت 1393
گفتن عین حقیقت آنچنان دشوار نیست
غصۀ پنهانی من قابل انکار نیست
آنچه می گویم برای گرمی بازار نیست
سرزمینی خشک و تشنه در میان جنگلم
سوختن با ساختن چیزی بجز پندار نیست
دوستی با دشمنان ترفند عقل آدمی است
گفتن عین حقیقت آنچنان دشوار نیست
گفته ام هر کوچه را امشب چراغانی کنند
تا ببینند کار ما جز با حریم یار نیست
آخرین فصل دعائی ! انتظارت می کشم
ای غزال آسمانی ! پیش ما اغیار نیست
محفل ما تابناک از چهرۀ زیبای توست
بین ما با لطف ایشان حائل و دیوار نیست
غافل از درد و ستم های رفیقان نیستم
بشنو از من ، چشم بدبین همچنان بیکار نیست
خطبه خواندی جعفری با این پیام آشکار
هر که نشنید این غزل در زندگی بیدار نیست
محمدرضا جعفری –اردی بهشت 1393
در بهاران یاد سیمای جوانی خوشتر است
کاین زمستان از حسادت کرده با ما صد جفا
شیوه ما مستی و طنازی و رقص گل است
نیست عاشق در مسیر عشق بازی بی خطا
صبر را باید که نذر صورت یاران نمود
دارد این اندیشه با خود هم ثنا و هم دعا
روز حیرت اشک های خویش را پنهان نما
میزبان غم مباش ای حاصل جام بلا
عزت و ناز است با هر کس که اینجا آمده
برق چشمانش کند بیماری ما را دوا
این همه خدمت ندارد قیمتی در بارگاه
می کند یک قطره ای از اشک ما آن را فنا
در بهاران یاد سیمای جوانی خوشتر است
شاهِ بی شوق و شعف فرقی ندارد با گدا
آرزوی ما همه وصل است و عرفان و کمال
حیف از اندازه و دشواری این ماجرا
پند و اندرزی که می خوانی ز دست جعفری
حاصل ذکری است از الطاف آن اهل عطا
محمدرضا جعفری –خرداد 1393
به خونخواهی برادرانم
چون عبور در لابلای آنها زیبا ست....!!
بعضی وقتها .....
سه وجب با زمین فاصله میگیرم !!!!!!
و در لایحه های بیابان .......
چنان پروازمیکنم......
و میخواهم ...
هدف را غافلگیر کنم...
به زور و تزویرها...................
به فاجعه های مستمر.............
به ظلم های سازماندهی شده....
و هزاران دلیل دیگر...........
و اما......
و اما باز هم ......
در میان همان تنگه ها برمیگردم...
تا طعم پیروزی را به همه شما بچشانم...
و این است قصه های...
مرد تنها....... آری برادرم.....................
محمدرضا جعفری---94
اندیشه نما بسیار در رسم مسلمانی
اندیشه نما بسیار در رسم مسلمانی
فصل است درون ما با آنچه تو میخوانی
قاصد نکند کاری تا هجمه کنی شاید
اینجا بشود آباد گر حال بر افشانی
نزدیک نما خود را در وادی اندیشه
تا صبر کند دشمن از آنچه نمیدانی
خواهش بکن از مولا تا باز شود راهت
این سلسله آخر شد با جنگ و پریشانی
ماتم شده یک حربه ای صاحب انگیزه
بسیار ببینی یار در موج زمستانی
خالی نکند دلبر این سنگر اعلا را
شایسته هر کس نیست این جامه مهمانی
نسبت ندهد ما را استاد ازل تندی
این سنبل با ریشه باغ است و گلستانی
ممکن شده سالاری با عقل و خود آگاهی
گر خانه خرابی یار مجبور به هجرانی
شرحی به تلافی گشت از سلسله خوبان
انکار نمیگردد شان تو که یزدانی
ای جعفری از آنجا بسیار شنیدم راز
آشفته بها دارد گر قدر سخن دانی
ذره ای در خویش نگاه کن
وعده هایت همگی بمب خیال.........!!!!!
در مسیر طوفان....
سلسله ای بی حرکت.....
آرزوی گل سرخ......
نقش ما این شده است .....!!!!!!!!
نسترن.........
یا همان شعر شقایق تنهاست........
غم این طایفه را خوب ببین.......
چهره ها...........
صورت کودک همسایه ما
رنج آن مرد و زن خسته که بی تاب شدند
دست آن پیر که بالا رفت است.........!!!
اشک آن پیرزن و فرزندش..........!!!!!
باز ببین........
همه را...
من را.....
اما به تفاوتها.....
به تردیدهای زشت......
به سیاه و به سپید........
شک نکن......
چون هست و خواهد بود.......
اگر راست میگوئی....
ذره ای در خویش نگاه کن......
وعده را می بینی.....
آری...........................
با همان بمب خیال
می بینی.......!!!!!!!!!!
زندگی مسخره ی دست همین آدم هاست
زندگی یک بازی استتا بگوئی سخت است
می کنم باز نگاهی به نگاه تو ولی
راه بی برگشت است
شده ام آلوده
شده ام خسته از این عجز و نیاز
خواهشی جانسوزم
می شوم مثل نگاهی آغاز
زندگی سنگین است
زندگی مسخره ی دست همین آدم هاست
حاصل سادگی ما این است
سخنم را بنویس
شاید از روی وصال دگری
ناگهان کهنه شود این همه پند
چونکه می ترسم از این دربدری
پس
با من سخت نباش ...............
تیغ دوران سالها زخمی نمودم جسم و جان
فاش می سازم غم پنهان خود با مهربان
تا شوم بار دگر چون دوستانش شادمان
گرچه دادم هم جوانی و وجودم را به باد
مستم از این بیع و خوش احوالی آن باغبان
نیستم شرمنده از تاراج سیمای بهار
سرکشم در پاکبازی با یقین از هر جوان
شعله عشقم نگشته خاک و خاکستر ز خود
تیغ دوران سالها زخمی نمودم جسم و جان
درد من با چیدن یک گل نمی گردد دوا
بوسه ای بر لب کند حال خرابم را جوان
جعفری آهسته باید خواند این ابیات را
تا نفهمد علت رنج تو را هر بی نشان
محمدرضا جعفری –تهران-- شهریور 93
فتنه دیدم که دلم خون شده از دست زمان
مشکل اینجاست که ما زود پریشان شده ایم
غافل از درد خود و در پی سلطان شده ایم
مونس و همدم ما نیست کسی جز اغیار
حیف و صد حیف که ما بانی زندان شده ایم
خلوت این شب و شبهای دگر نیست غمی
پند ما هست همین نقطه که جبران شده ایم
فتنه دیدم که دلم خون شده از دست زمان
خواهشی نیست بجز درد که درمان شده ایم
صبر در پیشه ما عامل هر عشق و صفاست
با همین نذر و دلیل است که مهمان شده ایم
جعفری نیست امیدی که تو را ناز کشند
بِشِکن بند که ما عازم میدان شده ایم
محمدرضا جعفری - 1393/6/20
گوشه ی ویرانه ها گاهی سعادت می دهد
عهد بستم وعده هایت را همه باور کنم
دیگر از تردیدهای داوری کمتر کنم
نیک خوئی پیشه کردم تا مگر ایمن شوم
این حدیث عاشقی را چشمه ی کوثر کنم
گوشه ی ویرانه ها گاهی سعادت می دهد
شیوه ی معشوقه ها را پیش خود اختر کنم
فیض خورشید است و گردش با صفای دوستان
تا مگر با این فضیلت زندگی را سر کنم
باز می آید چه خوش آواز یار دیگری
تا که تقدیم حضورش هدیه این گوهر کنم
نور قرآن است این آیات زیبا جعفری
با نیایش بار دیگر خواهش از داور کنم
تخت شاهان همه خالی است ز مردان نکو
مژدگانی بده بر نامه رسان صد گوهرکه ندا آمده از ساحت مهر اکبر
نقش خورشید نموده ست جهان را روشن
بگذشتیم به لطفت همگی از معبر
چه کسی اشک غریبان بدر آورد بگو؟
تا فرستم به دل دشمن آنها لشکر
گرچه گردیده همه قصر طلائی روشن
شرم خورشید زاین محنت دوران بنگر
بی خبر خاطر ما را که چپاول کردند
نیزه داران همه بنشسته به صدر کشور
جام عشق است همین صورت همچون ماهش
بشود کار جهان در گرو آن دلبر
دل شوریدۀ ما تشنۀ احسان شده است
مطربان نامه نویسند به امر یاور
تخت شاهان همه خالی است ز مردان نکو
کشتی عشق بیانداخت به دریا لنگر
حکمت شادی احوال بپرس از حاتم
که به این شیوه مسلمان بشود هر کافر
جعفری نیک بگوید به صراحت گفتار
خوانده اسرار دل جمله خلایق داور
محمدرضاجعفری –تیر ماه 1392
آنکه یاد ما کند گردد دعایش مستجاب
آنکه یاد ما کند گردد دعایش مستجاباین حقیقت آمده از عرش بر آدم خطاب
گوهری پاک است و مستغنی زمداحان شهر
می درخشد بر خرابان جهان این آفتاب
هاتف غیب و ندای عارفانه میرسد
تا که برگردد دوباره سوی دیگر این عذاب
قاصدی نیکو بیاید سوی درویشان ولی
کو دل آرامی که حکمت را بیابد در شباب
امتحانی بس بزرگ و گنج هم بی انتها
میشود روزی به طغیان این عمارتها خراب
گرچه صد سال است عبد او شدی با عشق تام
هیچ مزدی نیست ای زاهد در اینجا بی حساب
جعفری حیران و عاقل چون تمنا میکنند
بی عمل آنان بدنبال سرابند و حباب
محمدرضا جعفری
چارۀ درد بشر امشب مشخص می شود
کوچه های باغ بارانی است ، این هم فرصت است
وقت اظهار ارادت ازطریق خدمت است
لحظه ها را می شمارم تا غروب عاشقی
گرچه این داد و ستد در پیش آنها زحمت است
چارۀ درد بشر امشب مشخص می شود
بی قراری هست ، اما تشنه یک همت است
ناامیدی در مسیر ما ندارد جایگاه
نقشِ کمتر دیدۀ او کاملا در خلوت است
مقدم شبنم به روی برگ گل را پاس دار
صابری آثاری از اندیشه های دولت است
حق ما بهتر ز این گردد مشخص صبر کن
یاد یاران سوی ما با این محبت رحمت است
جعفری ! باید جهان را بار دیگر بنگری
کاین حقیقت یک اثر از صاحب این صنعت است
روزهایم شب شده در این بهار زندگی
من عقابی تیز پروازم ولی گشتم شکارحکمتِ این قصه را خود هم نپرسیدم ز یار
سختیِ ایام را هرگز نمی گویم به غیر
هر چه بادا باد با این شیوه های کردگار
داد از درد و عذاب و این همه رنجِ زیاد
این طلا شاید ندارد هیچ مقداری عیار
سهمِ من جز دردهای بی دوا چیزی نشد
زین همه گل همنشین گردیده ام با تیغ و خار
روزهایم شب شده در این بهار زندگی
مرگ بر این زندگانی چون ندیدم جز شعار
نیست چیزی سهم تو از فصلِ زیبای بهار
محمدرضا جعفری..........تهران مهر 93
باز غوغا می کند اندیشه ها
باز می آید صدا....
باز در قعر زمین .....
می رسد فریادها....
باز غوغا می کند اندیشه ها !!!!
در مسیر دزدها...
کاروانی گم شده ....
کاروانی سربلند....
کاروانی با سپاه.........
آری......
من دیده ام ....
جاده های سرفراز ....
بر بلندای نگاه ........
خوب معنا کرده اند.....
می شود همچون دلیلی آشکار....
تا ثریا می د مد در سازِ ما....
لحظه های سخت ما......
در میان این همه مشتاقِ او...
می نویسد چشم زیبای تو را....
با همان یک قطره اشک !!!!!!!!!
با همان تدبیرها........
با همان آوازها....
با همان حالِ خراب
آری ..................
نقاش می داند......چه باید کشید...........
محمدرضا جعفری—بهار 93
من از طایفه روزهای سخت این شهرم
شب ها و روزهای زیبای بهاری
میگذرند
که ما
از دامنه زاگرس به آنها نگاه کنیم
تا رهروان خسته
و سوسو های چراغ این راه
به خدای ما ایمان بیاورند
و آهسته
در انبوه تفکرات
ما را ببینند!!!!!!!
که .... همچنان به انتهای راه نگاه میکنیم
تا دردهای بشر را
و آلام نسل های غریب را
مداوا کنیم!!!
من از طایفه روزهای سخت این شهرم
همان طایفه ی اندیشه های سرخ
همان رئالیست ها
همان انتخاب مرگ و زندگی
همان دفتر خط خطی
که آن را قانون می خوانند!!!!!!!!!
مرا در میان انبوه مردم
و منتظران ...
در سایه های دیوارهای کاه گلی
تماشا کن!!!
و سلام کن
من سالها آئینه ام را انتخاب کرده ام
و سرنوشت خود را در خشت خام می بینم!!!!
شاید از این راه به پیروزی برسم
این هم عقیده ای است
تا چه شود
و دستان ما به کدام سمت بلندشود
پس
هیچ خاطره ای ندارم
چون سرنوشت ما رقم خورده
و این قطعی است
و باید منتظر ماند
محمدرضا جعفری.....بهار 94
نام من تابع جزرِ خزر است
شیرها را بنویس
با قلم های ظریف.........
تا بیاید به پیامی روشن
و به یک نعره مستانه ی خود
بگشاید قفسی!!
خسته ام..............
نام من صدر قفس
نام من شاهد این قصه ی تلخ
نام من تابع جزرِ خزر است!!!
آری......
نگرانم ..... نگرانم به خدا
و به این معتقدم
که یکی می آید....
سخنم راز بقاست
اما..
تا دل شب به هوای دل تو
زندگی خواهم کرد
و .................................
محمدرضا جعفری—بهار 1394